Iguazu

1 februari 2018 - Iguazú, Argentinië

Ik ben in de tropen, lekker warm en heel vochtig.
Op het vliegveld ging het heel vlot. Mijn koffer weegt maar een paar ons meer dan 15 kg en er werd nu zelf niet bedenkelijk gekeken. Aangekomen in Iguazu werd ik opgewacht en naar mijn hotel gebracht. De hotels en hostels die ik gehad heb zijn bijna allemaal kleinschalig en laagbouw. Nu kom ik in een soort blokhut terecht met een klein zwembadje voor de deur. Ik zit in een wijk met onverharde wegen en het ziet er precies zo uit zoals je de tropen voorstelt. De wegen vol met hobbels en bobbels, brommertjes en af en toe een koe die zomaar oversteekt.

Zaterdag 27 jan. Ik ga naar de ruines van de jezuitennederzetting. Na lang wachten word ik toch nog opgehaald. We rijden een uur rond om ook andere mensen op tehalen en daarna staan we op 10 minuten loop afstand van mijn hotel! Overstappen in een andere bus. Nu gaan we pas echt. Na een poos rijden bezoeken we een mijn waar voornamelijk amatist gedolven wordt. Ik krijg een privegids omdat ik de enige Engels sprekende ben. Voor de rest Argentijnen en veel Brazilianen. Na afloop word ik een winkel ingeloosd en gelijk doorgestuurd naar de zilver en goud afdeling. Het is allemaal heel ouderwets wat ze aanbieden. Er valt weinig aan mij te verdienen.
Als we weer instappen spreekt Ruben mij aan. Een gepensioneerde Argentijnse piloot die op een Fokker gevlogen heeft. Hij heeft op Schiphol zijn opleiding daarvoor gedaan en is veel in Amsterdam geweest. Hij zegt dat wij Nederlanders wel weten hoe we leven willen, het eten is goed, we hebben kunst, muziek enz. Hij woont ondertussen in Florida en heeft volgens mij niets te klagen. Ruben is een ouwe snoepert maar ik kan wel met hem lachen. Tijdens de busreis heeft hij nog een vrouw die alleen reist gevonden, Laura uit Columbio, dit verbaast mij helemaal niets. Met z'n drieen lunchen we en eten een heerlijke gegrilde steak!
Bij de ruines krijg ik weer een privegids. Dit is wel prettig maar ik versta haar Engels niet zo best. In het zuiden van Argentinie spreekt men heel goed Engels, maar hier in het noorden een stuk minder. Op de terugweg wordt de film the mission opgezet. Maar ik kan mijn ogen niet open houden en mis grote delen van de film.

Zondag 28 jan. Naar de watervallen in Brazilie. We gaan over de grens en na gedoe in het park krijgen we eindelijk de watervallen te zien. Ze hebben hele mooi wandelpaden en bruggentjes aangelegd waardoor je steeds een ander zicht heb op de watervallen. Er lopen daar ook een soort neusbeertjes rond. Dit zijn wilde dieren en je mag ze niet aanraken. Ze ruiken direct als je wat te eten bij je hebt en springen dan zo op je tas. Ik heb niets bij me maar tocht steekt een beertje zijn nieuwsschierige neus in mijn tas. Ik moet hem eraf schudden. We lopen over mooie paden en bruggen en hebben steeds een prachtig uitzicht op de watervallen. Aan het eind van de route kan je via een brug kijken in " el garganta del diablo", in de keel van de duivel. En daar wil je inderdaad niet in terecht komen. Ik raak aan de praat met David uit Engeland. Morgen gaat hij ook de watervallen bekijken aan de Argenrijnse kant. Ik heb al zo vaak meegemaakt dat we tot morgen zeggen. En dat we elkaar dan niet meer zien omdat ik dan weer met een andere organisatie mee ga. Weer terug in mijn blokhut gauw mijn bikini aan getrokken en lekker het zwembad in. Daarna langzaam opdrogen onder de palmbomen. De volgende dag weer naar de watervallen en nu blijven we in Argentinie. Ook nu weer spectaculaire uitzichten. We gaan direct door naar el garganta del diablo. Door al het opspattende water word je behoorlijk nat. Oppassen met de camera maar heb toch wel een paar mooie foto's kunnen maken. En wat een verrassing, David is er ook bij. Daardoor gelijk aanspraak. Solomon uit Noorwegen reist ook alleen en met hem maak ik een boottocht over de rivier van de watervallen. Greg, die ik in de woestijn sprak gaf al een tip dat de boottocht heel leuk zou zijn. Het is eigenlijk een speedboot en we gaan heel hard. Solomon heeft een poncho gekocht en ik heb mijn regenjas aan omdat gezegd is dat je heel nat wordt. Het had allemaal geen zin want ze gingen met de boot onder de watervallen liggen. Kletsnat maar wel heel leuk. Aan het einde van de middag kregen we ook nog een flinke tropische regenbui. Vandaag is Carlos onze gids en ik heb morgen een vrije dag. Ik vroeg aan hem wat ik kan gaan doen. Hij zegt dat ik naar het vogelpark kan gaan in Brazilie. Vogels zijn wel grappig maar niet zo spannend. Ik zeg, ik wil avontuur en laat hem een foldertje zien van outdoor activiteiten in de jungle. Hij legt uit wat het is en ik vraag is het gevaarlijk, ja zegt hij, heel gevaarlijk. Yes! Boeken maar. De volgende dag wordt ik vroeg wakker van de maagkrampen en het wordt steeds erger. Ik besluit toch wat te gaan eten en dat is een pijnlijke bedoeling. Toch gaat het na het ontbijt iets beter en ik besluit het maar even af te wachte. Mijn activiteiten beginnen pas 's middags. Ik besluit toch te gaan en word opgehaald met een stoere open truck. We rijden kilometers de jungle in en zien hoe de mensen daar leven. Emanuel, de gids verteld veel. Er is nog een vader met dochter en zoon en een stel. Handen moeten binnenboord blijven omdat er bomen zijn die giftige stoffen afscheiden. We halen ook nog een groep instructeurs op en dan beginnen we. Eerst een stuk lopen en dan staan we op een steile rots, abseilen. Het is toch wel 20 jaar geleden dat ik dat gedaan heb in de Ardennen. Ik laat de man van het stel voor gaan omdat hij behoorlijk stevig is, kan hij mooi de touwen uittesten. Zonder piepen gaat iedereen zomaar naar beneden. Ik ben als laatste aan de beurt en het gaat heel goed. Beneden gekomen krijg ik complimenten van de anderen dat ik zulke grote sprongen durfde te nemen. De stevige man zegt dat hij mij gefilmd heeft en dat hij het wel via de mail op zal sturen. Ik zie gelijk de film Bridget Jones voor me waarbij ze van een brandweerpaal afglijdt. Niet heel charmant maar ik bedank hem toch. We lopen verder en komen bij een waterval. Of ik eronder wilde staan dan zou Emanuel foto's maken. Heb het maar gedaan en omdat ik toch al nat was ben ik het water in gesprongen. Na een poosje volgde de anderen ook. Ik werd naar een grot gestuurd en met veel moeite zwem/klauter ik over scherpe rotsen heen en ben net bezig om onder takken door te kruipen toen ik terug geroepen werd. Was te ver gegaan en was bijna met de rivier weg gespoeld. Met veel moeite ploeter ik tegen de stroom in om weer terug te komen. Na het zwemmen weer een stuk lopen. Er wordt veel verteld over de flora en fauna en komen bij een uitkijkpunt. Aan de overkant van de rivier ligt Paraquay, Uruguay heb ik ook al zien liggen en je ziet geen verschil, alleen maar jungle. Het laatste de zipline. We krijgen eerst uitleg en gaan dan de boom in. Ik weer als laatste en voel op een gegeven moment de trapinstallatie behoorlijk wiebelen. Halverwege is een klein platvorm en ik kijk naar beneden, zie hoe hoog we zijn en vraag me af waarom ik niet gezekerd ben. De trap zelf geeft weinig vertrouwen, plankjes zitten los en hele stukken hout zijn afgebroken. Voor het eerst sinds weken vraag ik me weer eens af waar ik mee bezig ben. Maar ik wilde avontuur en dit is dat zeker. Dus, hup, verder omhoog. Ben opgelucht als ik aan de beurt ben want dan kom ik eindelijk aan een touw vast te zitten. En dan ga ik, als Jane vlieg ik tussen de bomen door met 60 km per uur. Op het volgende platvorm geeft een instructeur aan dat ik moet remmen. Ik klim hoger de boom in voor het volgende stuk. Dit gaat ook weer heel goed maar de volgende instructeur geeft veel te laat aan dat ik moet remmen. Met een noodvaart land ik op het platvorm en gelukkig heeft de boom stootkussens. Is die oen ook nog chagarijnig op mij. Ik klim maar weer omhoog voor het laatste traject en nu maak ik een mooie landing. De trap af naar beneden en dan zit het erop. Emamuel verteld over de bomen die hier staan. Ze zijn hol doordat schimmels en termieten de boom vanbinnen opeten. Ik zeg dat het mij niet zo verstandig lijkt om juist deze bomen voor de zipline te gebruiken. Emanuel lacht erom en zegt dat de bomen er al 1000 jaar staan en dat er niets aan de hand is. Ok, goed dat ik dit van tevoren niet wist. Maar alles weer overleefd en het was een hartstikke leuke middag. 'S avonds heb ik al foto's door gekregen via de app. Ik hoop dat dit wel op de blog komt te staan. Had het hele verhaal eerder geschreven maar het lukte niet om het geplaatst te krijgen. Ondertussen zit ik in Brazilie maar daar vertel ik de volgende keer over.

Saludos y hasta luego

Foto’s

9 Reacties

  1. Margaret:
    2 februari 2018
    verhaal nog niet afgemaakt.... let op dat je niet zo'n neusbeertje meesmokkelt in je tas.
  2. Agnes van Diermen:
    2 februari 2018
    De verleiding was groot. Zeker de jonkies zagen er schattig uit.
  3. Bert:
    2 februari 2018
    Wat een geweldige plaatjes van die watervallen; er lijkt geen eind aan te komen. Zo overweldigend!!
    Het beeld van Bridget Jones aan de brandweerpaal vind ik heel beeldend.
    En ik zie je in gedachten ook lekker bezig met die zipline. Je weet de variatie er flink in te houden. Geweldige reis!!
  4. E van Diermen-Beukers:
    3 februari 2018
    Hallo Aggie ,ik heb en klein stukje gelezen maar vanavond gaat ik het op mij gemak lezen wat een geweldige reis ik zou de reis ook zo gaan maken,maar je mails zijn zo mooi dat het lijkt of we het zelf meemaken .knuffels &kusjes je vaar en je moer.
  5. Betty.:
    3 februari 2018
    Hallo Agnes, ik lees het verhaal met spanning en verbazing,wat een reis en wat een ervaringen!
    Wel heel avontuurlijk allemaal,je hoofd zal te klein zijn om het allemaal te bevatten.
    Leuk geschreven daar kun je nog wel wat mee gaan doen!
    Het is bij mij zes keer aangekomen,zeker in de satelliet blijven hangen,hahaha!
    Groetjes uit Amersfoort.
  6. Jenni:
    3 februari 2018
    Ha die Agnès, tjonge wat een verhaal weer, wordt straks in Nederland weer een saaie boel voor jou! En wat zijn de foto's weer prachtig, de schepping is toch ongelofelijk mooi, wat een variatie. En nu ..... op naar het laatste stukkie, het zit er bijna op, maar daar wil jij nog niet aan denken, doe ook maar niet.
    Groet van Jenni.
  7. Margaret:
    3 februari 2018
    Hoi Agnes! Even berichtje van Jan. Dat is me het reisje wel zeg! Prachtige landschappen, leuke ontmoetingen en uiteraard gedoe met transfers, pinnen, maar wie houdt je tegen ... niemand dus. Lekker dat dat geen last hebt van hoogteziekte want het zijn me wel hoogten die je af en toe pakt. Verhalen zo leuk om te lezen! Nou nog even relaxen en dan met je neus weer wat noord-oostwaarts. Geniet ervan, groetjes en uiteraard een knuffel ! Doei, Jan
  8. Greet:
    5 februari 2018
    Dag Agnes, wat fijn dat je al je belevissen via dit blog kon dele,ik heb er van genoten. Ook je laatste grote uitstap was weer spectaculair. Het zal wel afkicken zijn, als je weer thuis bent. Gelukkig heb je nog de crocusvakantie in't vooruitzicht, dat helpt weer wat om te wennen hier. Goede thuisreis en tot ziens. Lieve groet van Greet.
  9. Asia:
    5 februari 2018
    Wat geniet ik van jouw verhalen en de prachtige foto’s!! Wat voor reis! Geniet nog even...