Atacama woestijn in San Pedro de Atacama

Buenas noches,

Het is half negen s'avonds en ik zit in Purmamarca in Argentinie. Ik ben zo druk geweest met van alles dat het schrijven erbij in schoot.

Ik was gebleven bij de koffie met chili peper en het gekke is dat ik dat koffiezaakje niet meer terug gevonden heb. Iedere dag ben ik de straten in San Perdo weer afgelopen maar heb het niet terug gevonden en dat is gek want het is maar een klein plaatsje. Was helemaal van plan om weer koffie met chilipeter te drinken.

Op 16 januari heb ik 's morgens weer mee gedaan met een stadswandeling. Een leuke manier om het plaatsje te leren kennen, meer te weten te komen over de achtergrond en om mensen te leren kennen. Met Penni uit Londen en Zach uit San Francisco heb ik nummers uitgewisseld. 'S middag stond de excursie naar de maanvallei op het programma. In een klein busje gingen we op pad. Eerst naar de Mars vallei, en inderdaad is dit hoe je mars voorstelt. Rood gekleurde rotsen en zand in bizarre formaties. Daarna door naar Deadvalley. Er zijn verschillende verhalen waarom deze vallei zo genoemd wordt. Ik zal het spannenste verhalen vertellen. Toen de Spanjaarden naar dit gebied van Chili kwamen hebben ze de lokale bevolking onthoofd en de hoofden op palen gespiest en in deze vallei neer gezet. De andere verhalen waren niet zo spannend en ben ik daarom ook vergeten. We hebben daar een stukje gewandeld en toen op blote voeten van hoge zandduinen afgerend. Dat was leuk om te doen. Wat me wel opviel is dat ik bij een stukje omhoog lopen al behoorlijk buiten adem was. Blijken we op 2700 meter te zitten. Dat wist ik helemaal niet!
Toen door naar de maanvallei. Door de vorm van de vallei heeft het deze naam gekregen. Wat een bizar landschap! Je kan het nergens mee vergelijken. Onze gids wist een mooi rustig plekje bovenop een van de rotsen waar we naar de zonsondergang gingen kijken. We konden zelf een plekje zoeken boven op de richel. Om dat ik zo met Ben uit Manchester zat te kletsen hebben we eigenlijk, per ongeluk, de zonsondergang gemist......Maar ik heb mooi foto's van de vallei.

Op woensdag had ik een vrije dag. 'S morgens een beetje gewinkeld en eindelijk een tegeltje gevonden voor aan de muur. Dit valt niet mee om die te vinden. Ook maar weer een magneetje gekocht, koffie gedronken en maar wat uitgekozen van de koffiekaart, bleek met meer chocolade melk te zijn. Maar de koffie zag er wel mooi uit. 'S middags weer met een rondleiding mee gedaan. Nu ging het over de historie van San Pedro, en wie zat ook in het groepje, Ben uit Manchester, gezellig!
'S avonds contact op genomen met Zach, hij wilde wel mee een hapje eten. We hebben een empanada besteld voor twee personen. Zo'n empanada ziet er heel groot uit maar als je er je vork in prikt zakt hij hekemaal in. Het is dus eigenlijk meer gebakken lucht. Toch smaakte hij heel lekker. Zach heeft voor een paar dagen een mountainbike gehuurd en gaat er steeds in zijn eentje de woestijn mee in. Hij was die dag behoorlijk verdwaald en dacht dat hij er geweest was. Voor mij nog meer reden om dit niet te gaan doen. Op de berg in El Torres del Paine heb ik al een leven verspeeld en ik weet niet hoeveel ik er nog over heb.

Donderdag 18 januari, de excursie naar de zoutmeren staat op het programma. We vertrekken vroeg om 7 uur en rijden de woestijn in en gaan steeds hoger. We komen die dag op 4500 meter. Geen idee dat we zo hoog zouden gaan. Gelukkig heb ik helemaal nergens last van. Een aantal andere mensen van de groep worden behoorlijk ziek, hoogte ziekte. Gelukkig lijden ze in stilte. Ik voel me kip lekker en ben volop aan het genieten. In de zoutmeren staan flanmingo's en er zijn ook andere vogelsoorten maar de flanmingo is toch wel het meest bijzondere. Ze eten piepkleine kreeftjes die in het water leven. Wel gek dat in zo zout water kreetjes leven. De zoutmeren liggen tussen de zoutvlakte van de Atacamawoestijn. Een eindeloze vlakte van zout en het ziet er rotsachtig uit. Wanneer we terug komen van de flamingo's staat ons ontbijt klaar. Op een uitklaptafel staan broodjes, ham, kaas, avocado, zoetigheid, koekjes, sap en heet water voor koffie en thee. En ook al is de koffie oploskoffie, het smaakt heerlijk. Die dag bezoeken we nog meer zoutmeren en alleen al het rijden door de woestijn is geweldig .
De Atacamawoestijn is de droogste woestijn ter wereld. Dit komt doordat wolken tegen gehouden wordt door het Andesgebergte en aan de westkant door een ander gebergte. Hierdoor valt er bijna geen regen. De luchtvochtigheid is onder de 10 procent. Op zich wel lekker want dan loop je niet steeds zo te zweten.
De straling van de zon is hier ook een van het sterkste. We moeten goed smeren, zonnebril op, pet op en ik draag lange mouwen. Wil niet als een rozijn thuis komen, ben nogal zuinig op mijn velletje. En hoe hoger je komt hoe sterker de straling. Alleen voor een foto doe ik wel eens even wat uit of af.
Die middag lunchen we ook weer met uitzicht op een meer. Ze noemen dit the wetlands. Weer de uitklaptafel met allemaal lekkere dingen, echt genieten. Greg uit Zwitserland zit ook in de groep en een wat ouderstel uit Canada. Met hen heb ik veel contact.

Vrijdag, eigenlijk een vrije dag. Maar ik heb het plaatsje wel gezien en de woestijn is te mooi om weg te blijven. Ik heb een excursie geboekt naar Terra..... ben vergeten hoe het heet. Maar het is naar de Alto Plano, de hoogvlakte. We vertrekken om 4:30 uur! Een paar uur rijden en dan bereiken we de alto plano, de hoogvlakten. We gaan nu naar 4700 meter. En weer voel ik me kip lekker. Dat kan niet iedereen van de groep zeggen. Onze gids, Simon, hij is al vaker mijn gids geweest is nogal verbaast dat juist ik uit Nederland nergens last van heb. Hij is mij steeds aan het afremmen, Agnes rustig aan, niet rennen en springen. Ik ben inderdaad niet te houden en lijk wel high door zuurstof gebrek. Maar alles gaat goed. En wat nog beter is, naast weer een heerlijk ontbijd met verse avocado is de warme lunch met een glas vino tinto en prachtig uitzicht! Ook deze dag weer prachtige landschappen. Dat we echt uit de bewoonde wereld zijn blijkt wel uit het feit dat we die dag steeds de Inca bano gebruiken. Gewoon ergens een plekje zoeken om te plassen. Nu heb ik daar geen moeite mee en al snel is het voor de rest van de groep ook heel gewoon. Na een paar dagen Atacama kom ik nu steeds bekenden tegen. Een groepje van vier Amerikanen, een stel uit Australie en Chris uit Denemarken die eigenlijk een Griek is. Chris is natuurkundige en vertoont daar ook de kenmerken van. Heeft tijd nodig om los te komen maar op de tweede dag dat we bij elkaar in de groep zitten begint hij toch tegen mij te praten.

Alweer de laatste dag dat ik de woestijn in ga. En weer bekenden. Het Canadesestel is weer van de partij, de Amerikanen, de Australiers en Chris. Verder nog een aantal andere mensen waaronder ook een Nerderlands stel. Voor de verandering weer heel vroeg op want we gaan naar de geisers. Die liggen weer op de hoogvlakte en het was voorspelt dat het koud zou zijn. Kan -10 graden worden. Dus ik weer mijn wollen sjaal en muts mee en laagjes kleren aan en ook mijn bikini want je kan er in een hotspring badderen. En dat heb ik natuurlijk gedaan, het was niet zo koud als gedacht maar heb wel mijn muts en sjaal nodig gehad. Het viel mij erg mee om het water in en uit te gaan. Ook nu weer een heerlijk ontbijdje met warme choco en roerei. We zijn daarna naar nog meer zoutmeren geweest en een vallei met reuze cactussen. Sommigen waren wel 7 tot 8 meter hoog en zijn dan 400 jaar!
En daarna weer terug en was het afgelopen met alle woestijnuitjes helaas. Wel heb ik weer geluk gehad met het weer. Er was namelijk code geel uit gegeven. In de maanden januari/februari valt er wat regen. 12 mm in San Pedro en daar lachen wij om. Maar omdat er in de bergen veel meer valt komt er dan een enorme modderstroom opgang. De wegen zijn dan onbegaanbaar en worden afgezet, de grenzen gaan dicht, alles wordt afgezegd en dan kom je voor een aantal dagen of nog langer in je hotel vast te zitten.

Ik heb nog een uurtje dat ik hier mag zitten om wifi te gebruiken en ga nu de foto's er bij zetten. Dit kan nogal lang duren.
Tot nu toe is de Atacama woestijn in Chili toch wel het meest bijzondere vanwat ik gezien heb. Heb je plannen voor Chili dan mag je dit niet missen!

Hasta luego y buenas noches.