Santiago de Chile

Ola todos,

Zo strak als alles geregeld was in Argentinie zo rommelig verloopt het in Chile wat de transfers betreft. Zit ik op mijn gemak te wachten op het busje dat mij naar de bushalte zal brengen, blijkt dat niet goed geregeld te zijn. Op de heen weg was er ook al gedoe. Gelukkig is een jongen die achter de bali staat heel doortastend en krijgt het na een half uur telefoneren voor elkaar dat ik mee mag met het busje van het hotel. Volgens mij rijden er geen andere busjes dus wat anders de bedoeling is geweest weet ik niet. Naar de bushalte is 7 km over een onverharde weg met kuilen en keien, heuvel op en af. Nu heeft mijn koffer wel 4 wielen maar ik denk niet dat ik dat gered zou hebben. Zit gelukkig toch op tijd in de bus want die rijden heel punctueel. Het zijn allemaal luxe touringcars en bij het reserveren krijg je gelijk een stoel toegewezen.

Voor de laatste keer rijd ik door Patagonie. Een eindeloze steppe met geel/groen gras en lage struikjes. Het landschap is glooiend met af en toe schapen, koeien en paarden. De huanaca's lopen weer los rond. Op de achtergrond de bergen en er zijn ook grote meren.
Mooi op tijd kom ik in Puerto Natalis aan waar ik alleen overnacht. Maar eerst heb ik geld nodig voor de taxi, het wisselkantoor is dicht, er is geen pin op het busstation en het is te ver lopen. Na al deze mogelijkheden gevraagd te hebben bij de infobalie zeg ik dat ik alleen Argentijnse pesos heb. Oh maar dat is geen probleem, daar kan je de taxie ook mee betalen. Aangekomen in mijn hotel ga ik met een plattegrond met daarop een bank aangekruist op pad. Bij de bank zit nog iemand te werken en dat lijkt mij wel handig. Op sommige pinautomaten staat namelijk dat buitenlandse pasjes opgeslokt kunnen worden. Ik begin vol goede moed maar krijg steeds mijn pasje terug zonder geld. Na vier pogingen, ondertussen staat het zweet op mijn rug, komt die man eens polshoogte nemen. Ik vraag hem of ik met mijn pas hier wel kan pinnen en dat mag geen probleem zijn. Na nog zeker vier pogingen maakt het apparaat een bekent geluid en komen mijn Chileense pesos eruit. Ik krijg nog net geen applaus van die man.

De volgende dag met de bus naar Punta Arenas voor mijn vlucht naar Santiago. Dit verloopt heel goed totdat ik weer met een transfer te maken krijg. Ik moet me melden bij de balie van Delfos en laat mijn voucher zien. Ze begrijpen er niets van, wat wil ik eigenlijk. Nou, op de voucher staat dat ik mij hier moet melden, dus hier ben ik! Ze moeten eerst eens overleggen en sturen mij door de aankomst hal in. Daar word ik overvallen door taxiechauffeurs maar zij wijzen me wel de goede kant op. Het volgende loket van Delfos en ook daar wordt ik door gestuurd. Een mannetje van de luchthaven vraagt waar ik heen moet. Ik laat mijn papieren zien en hij brengt mij naar het derde loket van Delfos. Weer laat ik mijn voucher zien, de vrouw raadpleegt de computer en zegt dat het niet klopt, er zou niet betaald zijn. Ik zeg dat ik een voucher heb met mijn naam er op, de naam van Delfos en de organisatie die dit voor mij geboekt heeft, natuurlijk is het wel betaald. Gelukkig lijkt haar dit ook wel logisch en zegt, 1 minuutje. Ze laat een collega het verder uitzoeken. De minuutjes tikken snel weg, het is ondertussen half een 's nachts. Eindelijk is het in orde maar over een paar dagen heb ik een tranfers van het hotel naar de luchthaven en vraag of dat wel in orde is. 1 minuutje....... uiteindelijk kan ik na 1 uur met het taxiebusje mee. Om 2:15 uur ben ik in het hotel en regel gelijk mijn vervoer voor de volgende morgen en daarna snel mijn bed in.

12 januari met de bus naar Valparaiso, een hele leuke stad gebouwd op 44 heuvels met allemaal gekleurde huisjes aan de Pacific. Ook hier hebben bewoners de resten van de verf van de scheepvaart gebruikt om hun huizen mee te verven. Het is een bohemien stad met veel kleur en kunstenaars. Vooral veel graffitie art. Ik doe die middag mee met een stadswandeling, we gaan met z'n allen met de trolleybus uit de jaren vijftig en met een wagentje die via een rails de heuvel op gaat. Daarna met de glijbaan weer een stukje naar beneden. Ik raak aan de praat met Michelle uit Duitsland en ga na afloop nog wat met haar drinken. Naast ons zit een Chileens meisje dat 3 woorden Engels kent en als ze een bekend woord hoort bemoeit ze met ons gesprek. Na een aantal keren zeg ik, je hebt grote oren. Dat is ze met me eens. Ik heb goed mijn Spaans kunnen oefenen met haar.
Terug naar het hotel kom ik langs het cultureel centrum waar van alles te doen is. Ik besluit naar een flamenco voorstelling te gaan. En daar zit ik tussen de Chilenen, Ole!

De volgende dag verken ik verder de stad en ga naar de foodmarket, een grote overdekte markthal met allemaal groente en kruiden. Ik koop chileense peper en eet op de eerst verdieping een lekker visje met salade.

14 januari terug met de bus naar Santiago, daar doe ik weer mee met een stadswandeling. Een leuke groep met voornamelijk mensen die alleen reizen. Iedereen is al snel met elkaar ingesprek. Er wordt best wel wat aandacht besteed aan de dictatuur.

Op deze manier zie ik toch de highlights van de stad. Na afloop ga ik met Joanna uit Zuid korea en met Micke uit Atlanta wat eten. Wat leuk om steeds andere mensen te ontmoeten en verhalen uit te wisselen.
Na het eten ga ik weer terug naar plaza Armaz, dit ging per ongeluk want ik was op weg naar het hotel maar had de kaart op z'n kop. Helemaal niet erg, kon ik nog een paar foto's maken. Na een poosje rond struinen leek het mij beter een taxie te nemen. Een heel gezellige man, we voerden hele gesprekken in het Spaans natuurlijk. Maar hij bleek de weg niet te weten. Met mijn kaart hebben we samen toch het hotel gevonden.

Maandag 15 januari. Weer door naar de volgende bestemming, San Pedro de Atacama. Mijn transfer ging nu goed. Wel heb ik het hotel gevraagd of ze een dag van tevoren dit wilden controleren. Waarschijnlijk heeft dat er voor gezorgd dat het busje op tijd voor de deur stond. Na twee uur viegen ben ik er. Ook nu weer een transfer maar ik zag niemand staan met mijn naam op een bordje. Ik besluit toch maar even te wachten. Na een poosje zie ik een mannetje die ik al eerder zag met een bordje met mijn naam half uit gewist. Waarschijnlijk had hij eerst het bordje omgekeerd tegen zijn buik gehouden.
Na ruim een uur rijden komen we aan in het woestijnstadje en dat ziet er precies zo uit als je verwacht.
Er staat een flesje champagne op de kamer in een bak met ijswater, ik heb het maar niet warm laten worden, salut!
Daarna eten want heb na het ontbijt niets meer gegeten en kom in een vegetarisch zaakje terecht. Lekker een empanada met groente en kaas gegeten. Maar had nog wel een gaatje over. Op zoek naar een koffie zaakje met wat lekkers. Ik vind er een en ze hebben zelfs cafeinevrije koffie. Er staat een strooibusje op tafel en in de veronderstelling dat het kaneel is strooi ik dat lekker op mijn koffie. Blijkt het chilipeper te zijn, stond in de fik. Had ook een punt chocolade-aardbeien taart besteld. Blijkt daar geen boter, suiker en eieren in te zitten. Je kan het ook te gezond maken. Heb er zelf maar wat suiker over gstrooid om nog wat smaak eraan te krijgen. Maar mijn koffie smaakte heerlijk, zelfs met chilipeper.

Saludos de desierto