El Calefate en El Chalten

Hola amigos,

Wat leuk om jullie reacties te lezen, blijf vooral reageren!
Aan gekomen in el Calefate werd ik naar een heel leuk hostel gebracht, kreeg gelijk thee aangeboden met een cakeje erbij. Alles heel kneuterig, als je de foto bekijkt van de thee weet je gelijk hoe het hostel eruit ziet. Hier kwam ik dus niet te zitten. Er was iets van de muur gevallen waardoor mijn kamer niet beschikbaar was, verder zaten ze vol dus werd ik naar een ander hostel gebracht. Dit viel wel tegen, had geen uitstraling maar het mannetje maakte veel goed. Sprak slecht Engels dus kon ik mijn Spaans oefenen. Hij tilde ook mijn koffer omhoog en weer naar beneden.

De volgende morgen vroeg op voor de tocht over glaciar Perito Moreno. In de bus gezellig gekletst met Carmen een Argentijnse. Na een poos rijden op de boot om naar de gletsjer te varen, buiten foto's gemaakt en dat was heel koud dus alles weer op en aantrekken. Naast de gletsjer aangekomen werden we in groepen van 20 personen verdeeld en werden de crampones onder de schoenen gebonden. Loopt wel zwaar en je moest met wijde benen lopen anders blijft de ijzeren pin van de ene voet haken in de ringetjes van de andere voet. Twee gidsen gingen mee en daar gingen we het ijs op. Dit was heel leuk en het ging ook heel goed. Netjes achter elkaar lopen dan kon er niets gebeuren. Er waren geen gevaarlijke gaten en spleten werd er aan het begin gezegd. Dat was niet helemaal waar. Op verschillende plekken gingen beide gidsen voor een groot gat staan met de armen wijd zodat we er niet in konden vallen. Regelmatig stopten we even voor een fotomoment. Een Chinese vrouw die zo te zien ook allen was maakte steeds selfies. Ik bood aan een foto voor haar te maken. Dan kon ze gelijk ook een fotootje van mij maken. Ik probeerde een praatje met haar te maken maar ze had nog niet zoveel spaakwater op. Dit veranderde wel na de whiskey die we aan het einde van de tocht kregen. Maar zo ver zijn we nog niet. De Perito Moreno is een gletcher van 25 km lang en op sommige plekken 10 km breed. In dit gebied zijn veel gletsjers en aan de Chileense kant zijn ze nog groter. Wat indrukwekkend zo'n grote ijsmassa. Deze gletsjer is vrij stabiel, in de zomer smelt er wat weg en in de winter vriest het weer aan. Op plekken waar een gat of een spleet zit heeft het ijs een intens helder blauwe kleur. Ook hier weer meerdere foto's gemaakt. En toen was het tijd voor de whiskey, eerst werd er met een pickhouweel ijs gehakt en in glazen gedaan en toen het spraakwater erover heen. Daar wilde ik wel een foto van. Ik vroeg aan een Fransman een foto van mij te maken, geen probleem tot hij struikelde en over het ijs stuiterde. Gelukkig was hij zo beleefd zijn hand met mijn camera omhoog te houden. Zonder schade aan de Fransman en mijn camera kon er toch een foto gemaakt worden.

Tijd voor de lunch en terug met de boot. Het was een andere als op de heenweg en ook de mensen kwamen niet zo bekent voor. Bleken Winnie, de Chinese vrouw, en ik met de verkeerde groep mee te gaan. Dom dom dom, was bang een deel van de excursie te missen maar onze groep kwam 15 minuten later ook aan. Niets aan de hand. We hebben nog een tocht van een uur gemaakt met prachtige uitzichten op de gletsjer en daarna weer de bus in.

Volgende dag weer vroeg op, het klinkt niet echt als vakantie. Naar het busstation, gelukkig een taxie genomen, anders was ik nooit op tijd aangekomen. Het busstation was bergop en veel verder weg dan dat ik dacht. Zag me al lopen met die koffer van mij de berg op te duwen. Na ongeveer vier uurtjes aangekomen in El Chalten, bij de tourist info een plattegrondje gehaald en binnen tien minuten was ik in mijn hostel. Contact op genomen met Winnie want zij komt ook hier naar toe.

Vrijdag, we gaan de trekking naar Fritz Roy doen. 10 km en volgens de borden muy dificil. Ik heb wel voor hetere vuren gestaan en begin vol goede moed. Na een paar minuten en behoorlijk aan het hijgen, alles gaat omhoog, bedenk ik dat 10 km enkele reis toch wel lang is. Maar de spieren zijn al snel warm en ik vind mijn ritme en loop alsof het vanzelf gaat. Toch niet helemaal waar want binnen een paar minuten lig ik op mijn neus. Even een boomstronk over het hoofd gezien. Maar niets bezeerd dus vamos. Het is een prachtige route, aan de ene kant rotsformaties en in de vallei een rivier die kronkelt, dan weer lopen we in een duinlandschap en daarna in een soort Hans en Grietje bos waar ik gebukt door heen moet om niet met mijn hoofd vast te komen in de takken. We lopen over bruggetjes van een halve boomstam breed en over verschillende bruggetjes mag er maar 1 persoon tegelijkertijd overheen. Regelmatig prachtige uitzichten. Mijn conditie is goed want ondanks dat we steeds omhoog lopen heb ik er geen enkele moeite mee, het hardlopen betaald zich nu goed uit. Na 3 uur hebben we 9 km erop zitten. Nog 1 te gaan. Geen probleem dacht ik, het werd een helse tocht omhoog. Het pad werd heel stijl, regelmatig moest ik met handen en voeten omhoog klimmen. Steun zoeken aan rotsen, bomen en takken en steeds dacht ik, hoe kom ik ooit weer beneden. Winnie was ik al snel kwijt, heb een aantal keren achter me gekeken maar had geen idee of ze nog volgde of omgekeerd was. Ik besloot door te gaan, keek af en toe omhoog maar raakte daar zo ontmoedigd van omdat de weg omhoog nog zo ver was dat ik besloot dit niet meer te doen. In een vast ritme omhoog, niet uitrusten want dan kom je niet meer in beweging. Alleen 10 seconden stoppen om mijn neus te snuiten want het snot waaide er steeds uit.
Eindelijk na een uur en 15 minuten de top bereikt. Er stond zo'n ijzige wind dat ik gelijk achter een rotsblok dook. Eerst wat eten, een granen reepje, ienimini muffin, een paar handjes pinda's en water en toen ging het wel weer. Een poosje later heeft Winnie ook de top bereikt, gelukkig maar, het is toch leuker om dit samen te beleven. Na een paar foto's terug naar beneden. Hier blijkt Winnie handiger in te zijn. Ik vind het eng en ben daarom heel voorzichtig. Liever iets later beneden dan als eerste met gebroken botten. Op sommige stukken ben ik zittend naar beneden gegleden om maar niet te vallen. Er is veel los zand het hele kleine kiezeltjes en daar blijf je maar over aan het uit glijden. Met trillende benen kom ik toch weer beneden, even uitrusten, een slokje water en pieten. Je mag hier wildplassen, volgen Winnie kan dit niet omdat er te weinig begroeiing is. Ik heb er niet zoveel problemen mee, een stukje de begroeiing in gegaan en mijn broek laten zakken. He he, dat lucht op. Toen nog 9 km te gaan en dat ging best goed. Alleen die laatste 2.......

Heerlijk gegeten en verder niets meer gedaan, morgen weer een route.

Zaterdag, Winnie en ik zijn er weer klaar voor. Ik was wel heel stijf en heb eerst mijn oefeningen gedaan. Vandaag gaan we naar Cerro Torre, ook hier staat muy dificil en ook nog alto, dit keer neem ik de bordjes serieus. We beginnen gelijk met een flinke klim en ook dit keer weer een prachtige tocht met steile stukken maar niets vergeleken met gisteren. We lopen al snel in een goed tempo en bereiken na 3 uur het eind punt van 10 km. Beetje meer bewolking en een paar spatjes regen. Op de terug weg weer volop zon. Ook op deze route wat enge stukken waar ik met handen en voeten of zittend voorbij ga maar ik word al wat handiger.

Ook nu weer lekker gegeten toen we terug waren en voor mak zout op bed gelegen. Heb behoorlijke spierpijn. Na het douchen oefeningen gedaan en weer vroeg op bed.

Vandaag is het zondag, moest eerst op bed oefeningen doen, zo stijf was ik en na het douchen weer. Nu gaat het wel weer. Mijn bus terug naar El Calefate vertrekt pas om 18:00 uur en heb dus tijd voor dit hele verhaal.
Oh ja, heb tussendoor nog wat kleine spullen gewassen want er hangt een radiator in de badkamer. Er lagen twee zakjes met badspul. De ene shampo dus ik pak de andere. Vond het er wel een beetje raar uit zien maar het rook wel lekker. Toen ik later mijn bril op had bleek ik mijn sokken en zakdoek met haarconditioner gewassen te hebben ipv met douchgel.
Ik hoop vanavond wel terecht te kunnen in dat leuke hostel en dan morgen om 5:30 uur weer op pad voor de volgende bestemming Torres del Paine.
Zal nog wat foto's uploaden. Tot horens maar weer.

Ciao todos!