Torres del Paine

Buenos dias,

Een lange reisdag voor de boeg. De wekker ging om 4:50 uur en dat is best vroeg. Op naar het nationaalpark Torres del Paine in Chile. Het is niet te geloven, 6 andere Nederlanders gaan mee. Heb af en toe wel wat Nederlands gehoord maar dit is een record. Op naar de grens en daar duurt alles lekker lang zoals verwacht. Maar als je maar lang genoeg wacht krijg je toch nog je stempel in je paspoort. We rijden het park binnen en ook hier is het weer prachtig. Mooie uitzichten, meren, rivieren en een waterval. In een meer staan flamenco's maar zijn te ver weg voor een foto. Zowel in Argentinie als in Chili komen in Patagonie verschillende wilde dieren voor, de vos, poema, hert en haunaco. De laatste is een soort lama, ze zijn familie van de dromedars. Van een afstandje een leuk beest en van dichtbij best wel lelijk. Zeer waarschijnlijk zal ik de vos en poema niet te zien krijgen.
Om half vier 's middags is het eindelijk tijd voor de lunch. En daar zit ik weer, met een heerlijk stuk zalm en een witte wijn onder de Chileense zon. En dat op maandag 8 januari! De andere Nederlanders zijn al eerder uitgestapt waaronder twee mannetjes die vanmorgen vroeg nog stoer stonden te doen door te vertellen dat zij in het park gingen wandelen en kamperen. Ik heb een hekel aan kamperen dus mij maken ze niet jaloers. Ik kwam die mannetjes overal tegen. Hadden ze de verkeerde bus genomen en stonden om zes uur 's middags, helemaal afgepeigerd van al dat lopen met grote rugzak, weer terug bij af en zonder 20.000 gulden ( of hoeveel geld krijg je dan bij monopoly) waar ik op de vierde bus van die dag wachtte om naar mijn hotel gebracht te worden. Ze hadden ondertussen niet meer zoveel praatjes als vanmorgen.

De volgende dag tijd voor weer een trekking, mooi op tijd vertrokken. Heb bij het ontbijt een paar broodjes gesmeerd voor de lunch en ben op pad gegaan voor de trekking los Torres, natuurlijk de zwaarste van het hele park. Maar het ging goed, veel stijle stukken en ik heb er geen moeite mee. Ook nu weer mooie uitzichten en moet vaak over bruggetjes zoals je die ziet in de films van Indiana Jones. Houten plankjes met gaten er tussen. En regelmatig met een woest kolkende rivier eronder. Ben steeds blij weer aan de overkant te zijn. Er staat veel wind en mijn pet waait af, gelukkig niet over het randje. Omdat ik met een hand mijn pet vasthoud zie ik in eerst instantie niet waar ik ondertussen loop. Een heel smal paadje met een stijle afgrond. Ik loop zo dicht mogelijk langs de berg en laat tegenliggers aan de afgrond passeren. Doe even net of ik Engels ben. Maar alles gaat goed. Bereik al snel het laatste stuk en natuurlijk zit het venijn in de staart. Weer zo'n hele stijle beklimming. Gewoon maar weer aan beginnen, het pad bestaat uit grote rotsblokken waardoor het weer klimmen en klauteren wordt. De route is iets minder duidelijk en ik twijfel welke kant op te gaan. Een Amerikaan achter mij geeft aan dat we naar rechts moeten gaan. Ik laat hem voor en volg hem. Dat had ik niet moeten doen. Het werd wel heel ingewikkeld. Op een gegeven moment sta ik met mijn tenen van mijn rechtervoet op een smal richeltje en met beide armen om een rotsblok. Kon niet meer voor en achteruit. Heb hier een paar heel angstige momenten door gemaakt. Met links probeerde ik steun te vinden. Omdat ik met mijn buik tegen de rots geplakt stond kon ik niet zien waar ik mijn voet neer moest zetten. Wel wist ik dat er een diep gat onder mij was. Gelukkig heb ik lange benen en voelde ik weer houvast met links. Na nog een enorme stap waarbij ik bijna in de spagaat stond kon ik weer verder. Ook weer overleefd! Weer verder omhoog en na 50 minuten bereik ik het eindpunt. Hier staat een ijzige wind, er valt een spatje regen en helaas zijn de toppen van de pieken van los Torres in de wolken. Na mijn broodje en wat water weer naar beneden. Dit gaat boven verwachting goed en blijf nu op het juiste pad. Ondertussen weer verschillende Nederlanders tegen gekomen waaronder de twee mannetjes. Blijkbaar is het ze toch gelukt om bij de kamping te komen. Een ander stel vindt mij maar dapper dat ik alleen de berg op ga.

Terug in het hotel eerst de kraan leeg gedronken en daarna weer met de voetjes omhoog op het bed gelegen. Na een heerlijk douch lekker gegeten in de bar van het hotel. Ook een mojito besteld want dat ik dit avontuur overleefd heb mag wel gevierd worden, salut, op het leven!

Vandaag dinsdag 10 januari heb ik weer een reisdag. Morgen vlieg ik naar Santiago de Chile. Wat nog wel een uitdaging wordt is om aan Chileens geld te komen. In het hotel wisselen ze niet en er is nergens een pin. Vanavond heb ik denk ik wel een taxi nodig dus moet nog even zien hoe dit op te lossen.

Adios y hasta luego